Od Bandery - Cd Amortencji

Amortencja podała mi opasłą księgę. Legenda nie wyglądała na zbyt długą.
- Dawno, dawno temu – zaczęłam czytać. – Za górami, za lasami rozciągały się piękne tereny, obfitujące w wodę, mięso i ryby. Na tych ziemiach mieszkała pewna wataha, zwana Watahą Srebrzystej Zatoki. Wszyscy jej członkowie żyli w spokoju i radości. Do czasu, aż przywództwo nie naraziło się szlachetnemu rodowi Wodnych Jednorożców, bezprawnie zagarniając ziemie tych dumnych koni. Przewodnik stada poprzysiągł Alfie, że zniszczy jego watahę. Przez lata nic się nie działo, aż wszyscy zaczęli sądzić, iż groźba Wodnego Jednorożca się nie spełni. Jednak pewnej burzowej nocy konie przekroczyła granicę i zabiły kilku strażników. Pozostali, którzy uszli z życiem, przekazali Alfie wiadomość o napaści. Ten kazał zebrać wojowników i uciekać reszcie stada ku plaży. Tam jednak czekała na wilki jedynie zagłada. Cała wataha – basiory, wadery i szczenięta – goniona była wzdłuż morza. Jednorożce nie litowały się nad nikim. Jedynie nielicznym udało się uciec, a bez ran pozostało jeszcze mniej osobników. Dumne konie, oceniwszy zasięg swojej zemsty, wróciły na swoje tereny. Potomkowie ocalałych członków watahy powiadają do dziś, że pewien koński mag, rogacz nienawidzący wilków, rzucił na te ziemie zaklęcie. Gdy jakiś wilk mieszkający w pobliżu ujrzy te wydarzenia we śnie, znajdzie ten mag sposób na to, by historia się powtórzyła.
- Ale od tych wydarzeń minęło już sto, a może nawet dwieście lat – zauważyła Amor.
- Skoro magia istnieje, to duchy raczej też, czyż nie? – odparłam. – Więc jeśli wydarzenia opisane w tej legendzie były prawdziwe, może skończyć się tak jak wcześniej.
- Wiesz, że legendy są tylko po części prawdą – powiedziała złotofutra wilczyca.
- Faktycznie, jednorożce mogły być ogniste i być może zaatakowały wilki bez powodu.
- Albo mag nie istniał.
Westchnęłam, wznosząc oczy ku stropowi jaskini.
- Mniejsza z tym – mruknęłam. – Co teraz?
<Amortencjo?>