- Ciesze się że jesteś - przytuliłam siostre- a teraz spać.
- Mówisz jak mama - powiedziała ze śmiechem lecz mi leciały łzy - przepraszam.
- Nie szkodzi ale cały czas się obwiniam...
- Wszystko będzie dobrze- szeptała.
- Jesteś ty i Phill jedyne osoby które mi pomagają. Chociaż Philla długo nie ma coś..
- Damy rade siostra!
- Hehe musimy, dobra teraz spać.
Mój Maluch położył się na łóżku i zasnął. Mi przypomniały sie wszystkie
spotkania i spędzony czas z rodzicami. Obiecałam mamie że ją ochronie i
miałam taki zamiar. Pozamykałam drzwi i okna, dopiero wtedy położyłam
się do łóżka ze sztyletem w ręce ( przyzwyczajenie z wojny) ale nie
zasnęłam tak szybko.
< Sunset ? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Komentując, zachowujmy kulturę wypowiedzi. Pamiętaj, to, jak się wyrażasz świadczy tylko i wyłącznie o tobie!