Weszłam do swojej jaskini, lecz nie za długo tam posiedziałam. Wyszłam i patrzyłam na gołe niebo, wyobrażając sobie, jakby wyglądało życie gdybym była normalnym wilkiem...
- Nie musiałabym się siłować z tymi wszystkimi problemami... A i tak wiem, że przegram życie w pojedynku z losem. Marny mój żywot jest teraz, och... Co ja bym dała, aby być choć na jeden dzień normalna... Przecież... TO WSZYSTKO WINA MOICH RODZICÓW! NIRNAWIDZĘ ICH! - wykrzyknęłam przez płacz. - NIDGY NIE BĘDĘ SZCZĘŚLIWA, A TO WSZYSTKO PRZEZ TĄ HUJOWĄ MATKĘ I POJEBSNEGO OJCA!
Zaczęłam cicho szlochać. Spojrzałam na niebo. Zsczęły się na nim pojawiać gwiazdy i księżyc.
- Nie mogę żyć jako Diabeł... To ciężkie... - zaczęłam zwierzać się dżdżownicy, która usiłowała uciec pod ziemię.
- Słuchasz mnie, robaszczyku?!
Jak widać nie miała zamiaru zadzierać ze śmiercią.
- Nawet Ty nie chcesz ze mną rozmawiać...? Czy to dlatego, że jestem Demonem?! Diabłem?! Czymże jest świat gdy jest się DIABŁEM?! Otóż jednym, wielkim GÓWNEM. Po co mi życie, jeśli nie mam do siebie najmniejszego szacunku?! Czy to dlatego... Nie mogę żyć normalnie? Nie wiem...
<Rae?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Komentując, zachowujmy kulturę wypowiedzi. Pamiętaj, to, jak się wyrażasz świadczy tylko i wyłącznie o tobie!