Po pewnym czasie nadszedł moment, w którym musiała powrócić do "świata żywych". Ruszyć w przód, wyjść na zewnątrz. Uparta od dawna odmawiała, ale tym razem się nie dałem. Siedziałem nad nią, aż nie wyszła z łóżka. Miała zrobić już pierwsze kroki, gdy nagle upadła. Szybko zareagowałem i złapałem ją. Ta głupio się uśmiechnęła i wstała o własnych siłach. Wtem żartując kilkoma słowami pociągnęła mnie w stronę wyjścia.
-I Jak się czujesz? - Spytałem tuż po wyjściu z jaskini.
-Długo nie widziałam tego, te chmury... słońce... Pięknie! - Zachichotała się z zachwycenia. Wzięła głęboki wdech, po czym powolutku zrelaksowała się przy wydechu. Była w niebo wzięta. Cóż się dziwić? kurowała się w łóżku przez wiele tygodni.Najważniejsze jednak, że nic jej nie było.
-Ta... Zasadnicze pytanie. Dasz radę się zmienić? - Westchnąłem. Ostrożnym i powolnym ruchem ujawniłem swą postać jako wilk.
-Sprawdźmy. - Odsapnęła. Jej przemiana przebiegła bezproblemowo. W dodatku nie wiem czemu, ale zauważyłem a może to tylko przewidzenia, że Disapre bardziej się otworzyła na świat. A bynajmniej do mojej osoby.-No i cycuś glancuś. - Dodałem z uśmieszkiem. Nie mogąc wpaść na temat rozmowy zaproponowałem spacer po terenach naszej watahy. Mało oryginalne, ale waderze przydałoby się przejść. To ona była przewodnikiem, więc podążałem za nią. Ku moim oczom ukazała się granica między lasem a pustynią Sihir. Odruchowo przystopowałem. Disapre nie widząc mnie obok siebie, zwróciła się ku mnie.
-Coś się stało? - Spytała.
-Hmm... jakiej jesteś rasy? - Wypaliłem pustym pytaniem. Ehh... nienawidzę ciepła, suchoty i słońca a co dopiero pustyni! Gdybym był cały z lodu jak moje moce... stopiłbym się. Jednak owe pytanie miało przeciągnąć nam czas, może by zapomniała gdzie chce iść. Lecz szczerze w to wątpiłem.
___________
Disapre?
Weź go tam zaciągnij,hahah xD
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Komentując, zachowujmy kulturę wypowiedzi. Pamiętaj, to, jak się wyrażasz świadczy tylko i wyłącznie o tobie!